Ad Groot

Biografie

Ad Groot (1953)

De schilderijen van Ad Groot (1953) zijn als vensters op een intieme wereld, bevolkt door sporen van kleine plantaardige en dierlijke wezens. Objectief beschouwd gaat het steeds om de letterlijke in- en opvulling van een rechthoekig oppervlak. Elk zo’n oppervlak is vanaf de vier zijden naar het midden toe laag voor laag met verf bewerkt. Zichtbaar gaat het om een organisch bouwproces, met als dominante pigmenten witten en grijzen, blauw- en paarsachtige kleuren dan wel roden, alle van wisselende intensiteit. De zachte tonen met schijnbaar losjes opgestuwde kleurvlekken bieden een delicaat soort biotoop voor de wezens, die alle verwijzen naar plantaardige of dierlijke zaden, ja ook naar het klassieke herbarium. Vanaf jonge leeftijd, waarin hij ondermeer het vak van huisschilder leerde, ontwikkelde Ad Groot in zijn vrije tijd een zintuig voor de spirituele waarde van de hem omringende natuur. Die waarde vond hij daarnaast in muziek, met name Indiase klassieke muziek; als begenadigd sitarspeler bezocht hij leermeesters uit India en gaf hij lange tijd ook concerten. Al deze aspecten dragen bij aan een verklaring van het bijzondere karakter van Groot’s schilderwerk. Vrijwel al zijn werken komen met een bijna devote aandacht tot stand. Een soort aandacht, die kenmerkend is voor de klassieke ambachtsman en musicus. Door middel van deze concentratie, die veel tijd en (ook wat muziek aangaat) de nodige stilte vergt, worden haast en lawaai (die de buitenwereld, zeker vandaag de dag, beheersen) buitengesloten. Die neiging tot verinnerlijking is een constante gebleven in het leven en werk van Ad Groot. Zijn werken zijn allerminst een middel om ons tot enige vorm van spiritueel geluk te bekeren. In al hun evenwichtige bescheidenheid spreken ze wel de taal van de verleiding, zoals alle kunst dat trouwens doet of poogt te doen.Eén van de regels van die taal betreft het zichtbaar maken door weg te laten. Een andere is de schoonheid te beschouwen als onbedoeld gevolg, en niet als leidend principe. Daarmee hangt een andere regel samen, die stelt dat men vantevoren niet kan weten wanneer het werk klaar is. Echter dat laatste begint pas wanneer wij het werk onder ogen krijgen. Als beeldend kunstenaar is Ad Groot in zekere zin schatplichtig aan de schildersschool die de naam draagt van zijn geboortedorp, het Noord-Hollandse Bergen. Op jonge leeftijd ontving hij aanwijzingen van de schilder Jaap Min. Voor Min was het landschap veel meer dan een leuk plaatje. Koeien waren voor hem op een bepaalde manier ‘heilig’, zei hij in 1985 tegen Het Parool. «Een schilderij moet eerlijk zijn, niet mooi, » hield hij zijn leerlingen voor. De kloeke, expressionistische stijl en de verzadigde kleuren van de Bergense School, waaraan Min zich zijn leven lang vasthield, waren ook nog te herkennen in Groot’s vroege schilderijen. Het is niet verwonderlijk dat ook daarin koeien een belangrijk motief vormden. Maar hoe geabstraheerd ze ook waren, het bleven nog landschappen in de traditionele zin van vensters op de buitenruimte. In de loop van zijn verblijf in Parijs, van 1985 tot 2010, werd de – in dit geval bij uitstek grootstedelijke - leefomgeving geheel weggedrongen. De ontwikkeling die het werk in die periode doormaakte, was zondermeer een proces van verdere verinnerlijking, waarbij de werken zoals wij die nu kennen, eerder bestemd lijken te zijn voor een vorm van persoonlijke devotie, in de lijn van de in oorsprong middeleeuwse mystieke traditie. Dit spirituele aspect hangt ontegenzeggelijk samen met het terughoudende en afgewogen, en bovendien gesloten, autonome karakter van elk werk. In al zijn stoffelijkheid lijkt elk schilderij aan het aardse ondermaanse te willen ontstijgen. Dit aspect herinnert aan veel van wat de Hollandse schilderkunst heeft voortgebracht. Maar daarmee gaan wij voorbij aan de eigen waarde van dit werk, dat ons wil laten ‘zien’, van buiten en van binnen.Ad HimmelreichMaastricht, september 2010